با گفتن" مَلِكِ النَّاسِ‌" خود را ملك او مى‌داند، و بنده سر بر فرمانش مى‌شود.

و با گفتن" إِلهِ النَّاسِ‌" در طريق عبوديت او گام مى‌نهد، و از عبادت غير او پرهيز مى‌كند، بدون شك كسى كه به اين صفات سه‌گانه مؤمن باشد، و خود را با هر سه هماهنگ سازد از شر وسوسه‌گران در امان خواهد بود.

در حقيقت اين اوصاف سه‌گانه سه درس مهم تربيتى، سه برنامه پيشگيرى، و سه وسيله نجات از شر وسوسه‌گران است و انسان را در مقابل آنها بيمه مى‌كند.

واژه" وسواس" به گفته" راغب" در" مفردات" در اصل صداى آهسته‌اى است كه از به هم خوردن زينت آلات برمى‌خيزد! سپس به هر صداى آهسته گفته شده، و بعد از آن به خطورات و افكار بد و نامطلوبى كه در دل و جان انسان پيدا مى‌شود، و شبيه صداى آهسته‌اى است كه در گوش فرو مى‌خوانند اطلاق گرديده.

" وسواس" معنى مصدرى دارد، ولى گاهى به معنى" فاعل" (وسوسه‌گر) نيز مى‌آيد، و در آيه مورد بحث به همين معنى است.