19- و ميراث را (از طريق مشروع و نامشروع) جمع كرده مى‌خوريد.

20- و مال و ثروت را بسيار دوست مى‌داريد.

تفسير: نه از نعمتش مغرور باش و نه از سلب نعمت مايوس!

در تعقيب آيات گذشته كه به طغيانگران هشدار مى‌داد و آنها را به مجازات الهى تهديد مى‌كرد، در آيات مورد بحث به مساله امتحان كه معيار ثواب و عقاب الهى است و مهمترين مساله زندگى انسان محسوب مى‌شود مى‌پردازد.

نخست مى‌فرمايد:" اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمايش اكرام كند و نعمت بخشد، مغرور مى‌شود، و مى‌گويد: خداوند مرا گرامى داشته است"! (فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ‌).

او نمى‌داند كه آزمايش الهى گاه با نعمت است، و گاه با انواع بلا، نه روى آوردن نعمت بايد مايه غرور گردد، و نه بلاها مايه ياس و نوميدى، ولى اين انسان كم ظرفيت در هر دو حال هدف آزمايش را فراموش مى‌كند، به هنگام روى آوردن نعمت چنان مى‌پندارد كه مقرب درگاه خدا شده، و اين نعمت دليل بر آن قرب است.

قابل توجه اينكه در آغاز آيه مى‌گويد: خداوند او را مورد اكرام قرار مى‌دهد ولى در ذيل آيه از اينكه انسان خود را مورد اكرام خدا مى‌بيند ملامت مى‌شود اين به خاطر آن است كه اكرام اول به همان معنى انعام است و اكرام دوم به معنى قرب در درگاه خداست.