[سوره الفجر (89): آيات 15 تا 20]

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ (15) وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ (16) كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ (17) وَ لا تَحَاضُّونَ عَلى‌ طَعامِ الْمِسْكِينِ (18) وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا (19)

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا (20)

ترجمه:

15- اما انسان هنگامى كه خداوند او را براى آزمايش اكرام مى‌كند و نعمت مى‌بخشد (مغرور مى‌شود و) مى‌گويد: پروردگارم مرا گرامى داشته!.

16- و اما هنگامى كه براى امتحان روزى را بر او تنگ بگيرد مايوس مى‌شود و مى‌گويد پروردگارم مرا خوار كرده! 17- چنان نيست كه شما خيال مى‌كنيد، بلكه شما يتيمان را گرامى نمى‌داريد.

18- و يكديگر را بر اطعام مستمندان تشويق نمى‌كنيد.