گنجهايى كه كليد آنها را چندين انسان نيرومند به زحمت مى‌كشيدند چه اندازه با خود برد؟! قدرتهاى عظيمى را كه در عصر و زمان خود مى‌نگريم، و با نسيمى دفتر زندگانيشان بر هم مى‌خورد، و با يك گردش ليل و نهار از تخت قدرت فرو مى‌افتند، و كاخها و ثروتهايشان را مى‌گذارند و مى‌گريزند، و يا به زير خاك پنهان مى‌شوند، خود بهترين واعظ و معلم ماست.

اين سخن دامنه‌دار را با حديثى از امام على بن الحسين ع كه بسيار رسا و گويا است پايان مى‌دهيم:

از حضرتش پرسيدند كه افضل اعمال نزد خدا چيست؟

فرمود:

ما من عمل بعد معرفة اللَّه عز و جل و معرفة رسوله (ص) افضل من بغض الدنيا:

" هيچ عملى بعد از معرفت خداوند و رسولش افضل از دشمنى با دنيا نيست"! سپس افزود: زيرا براى حب دنيا شعب بسيارى است، و معاصى نيز شعب بسيارى دارد، اولين چيزى كه با آن معصيت خدا شد معصيت ابليس بود در آن زمان كه ابا كرد و" تكبر" ورزيد و از كافرين شد.

سپس" حرص" بود كه سرچشمه معصيت (و ترك اولاى) آدم و حوا گشت، در آن زمان كه خداوند متعال به آنها فرمود:" از هر جاى بهشت مى‌خواهيد بخوريد، ولى نزديك اين درخت (ممنوع) نشويد كه از ستمكاران خواهيد بود" ولى آنها به سراغ چيزى رفتند كه به آن نياز نداشتند! و همين براى فرزندان آنها تا روز قيامت باقى ماند، چرا كه غالب چيزهايى را كه انسان مى‌طلبد به آن نيازى ندارد (نيازها غالبا منشا گناه نيستند، آنچه منشا گناه است هوسها و امور زائد بر نياز است) سپس" حسد" بود كه سرچشمه گناه فرزند آدم شد، نسبت به برادرش حسد ورزيد و او را به قتل رساند.