تن‌پرورى، انتقام‌جويى، و مانند اينها، گاه چنان طوفانى در روح انسان ايجاد مى‌كند كه تمام معلومات او را بر باد مى‌دهد، و حتى گاه حس تشخيص او را از ميان مى‌برد، و در نتيجه حيات دنيا بر آخرت مقدم مى‌دارد.

اينكه در روايات اسلامى كرارا حب دنيا به عنوان سرچشمه تمام گناهان شمرده شده است يك واقعيت عينى و محسوس است كه در زندگى خود و ديگران بارها آن را آزموده‌ايم.

بنا بر اين براى قطع ريشه‌هاى گناه راهى جز اين نيست كه حب و عشق دنيا را از دل بيرون كنيم.

بايد به دنيا همچون وسيله‌اى، گذرگاهى، پلى، و يا همچون مزرعه‌اى بنگريم.

ممكن نيست عاشقان دنيا بر سر دو راهى" وصول به متاع اين جهان و نيل به رضاى خدا" دومى را مقدم شمرند.

اگر پرونده‌هاى جنايى را بنگريم واقعيت حديث فوق را در آنها به خوبى مشاهده مى‌كنيم.

هنگامى كه علل جنگها، خونريزيها، كشت و كشتارها (حتى ميان برادران و دوستان) را مورد توجه قرار مى‌دهيم جاى پاى حب دنيا در همه آنها مشهود و نمايان است.

اما چگونه مى‌توان حب دنيا را از دل بيرون كرد با اينكه ما همه فرزند دنيائيم، و علاقه فرزند به مادر يك امر طبيعى است؟! اين نياز به آموزش فكرى و فرهنگى و عقيدتى، و سپس تهذيب نفس دارد.

و از جمله امورى كه مى‌تواند بالاترين كمك را به سالكان راه در اين مسير كند ملاحظه عاقبت كار دنيا پرستان است.

فراعنه با آن همه قدرت و امكانات مالى سرانجام چه كردند؟ قارون از اينهمه‌