اين تفاوت تاثيرى در آنچه ما در بحث تفسيرى به آن نياز داريم ندارد.

ماجرا چنين بود كه زنى از طايفه انصار بنام" خوله" (نامهاى ديگرى نيز در روايات ديگر براى او ذكر شده است) كه از طايفه" خزرج" و همسرش" اوس بن صامت" بود در يك ماجرا مورد خشم شوهرش قرار گرفت، و او كه مرد تند خو و سريع التأثري بود تصميم بر جدايى از او گرفت، و گفت" انت على كظهر امى" (تو نسبت به من همچون مادر من هستى!) و اين در حقيقت نوعى از طلاق در زمان جاهليت بود اما طلاقى بود كه نه قابل بازگشت بود و نه زن آزاد مى‌شد كه بتواند همسرى براى خود برگزيند، و اين بدترين حالتى بود كه براى يك زن شوهردار ممكن بود رخ دهد.

چيزى نگذشت كه مرد پشيمان شد و چون" ظهار" (گفتن جمله فوق) در عصر جاهليت نوعى طلاق غير قابل بازگشت بود به همسرش گفت: فكر مى‌كنم براى هميشه بر من حرام شدى! زن گفت چنين مگو، خدمت رسول خدا ص برو و حكم اين مساله را از او بپرس، مرد گفت من خجالت مى‌كشم، زن گفت: پس بگذار من بروم، گفت: مانعى ندارد.

زن خدمت رسول خدا ص آمد و ماجرا را چنين نقل كرد: اى رسول خدا ص همسرم" اوس بن صامت" زمانى مرا به زوجيت خود برگزيد كه جوان بودم و صاحب جمال و مال و ثروت و فاميل، اموال من را مصرف كرد، و جوانيم از بين رفت، و فاميلم پراكنده شدند، و سنم زياد شد، حالا" ظهار" كرده و پشيمان شده، آيا راهى هست كه ما به زندگى سابق بازگرديم؟! پيامبر ص فرمود: تو بر او حرام شده‌اى! عرض كرد يا رسول اللَّه ص او صيغه طلاق جارى نكرده، و او پدر فرزندان من است، و از همه در نظر من محبوبتر، فرمود: تو بر او حرام شده‌اى! و من دستور ديگرى در اين زمينه ندارم.