مى‌دهد، مى‌فرمايد:" كسانى كه كافر شدند و مردم را نيز از پيمودن راه خدا باز داشتند سپس در همان حال كفر از دنيا رفتند خدا هرگز آنها را نخواهد بخشيد"! (إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ ماتُوا وَ هُمْ كُفَّارٌ فَلَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ‌).

چرا كه با مرگ درهاى توبه بسته مى‌شود، اينها بار سنگين كفر خودشان و اضلال و گمراهى ديگران را هر دو بر دوش مى‌كشند، چگونه امكان دارد خداوند آنها را ببخشد؟.

و به اين ترتيب در مجموع اين آيات، از سه گروه سخن به ميان آمده است: منافقان، كفار، و مؤمنان، و صفات هر كدام و سرنوشت هر يك مشخص شده است.

نكته: عوامل نابودى ثواب عمل‌

از نكات حساسى كه در آيات مختلف قرآن از جمله آيه مورد بحث، به آن هشدار داده شده اين است كه مؤمنان مراقب باشند كه اعمالشان همچون كفار حبط و نابود نشود.

و به تعبير ديگر اصل عمل مطلبى است، و نگاهدارى آن مطلبى مهمتر، يك عمل پاك و سالم و مفيد عملى است كه از آغاز سالم و بى‌عيب باشد و محافظت و مراقبت از آن تا پايان عمر بشود.

عواملى كه اعمال آدمى را به خطر مى‌افكند يا نابود مى‌سازد بسيار است از جمله:

1-" منت گذاردن و آزار دادن" است، چنان كه قرآن مى‌گويد:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‌ كَالَّذِي يُنْفِقُ مالَهُ‌