اين كتاب بزرگ اين است كه قبل از آن كتاب موسى در حالى كه پيشواى مردم بود و رحمتى از سوى خدا نازل گرديد و خبر از اوصاف پيامبر بعد از خود داد، و اين قرآن نيز كتابى است هماهنگ با نشانه‌هايى كه در تورات آمده" (وَ مِنْ قَبْلِهِ كِتابُ مُوسى‌ إِماماً وَ رَحْمَةً وَ هذا كِتابٌ مُصَدِّقٌ‌).

با اين حال چگونه مى‌گوئيد اين يك دروغ قديمى است؟! كرارا در آيات قرآن روى اين نكته تكيه شده است كه قرآن تصديق كننده تورات و انجيل است، يعنى هماهنگ با نشانه‌هايى است كه در اين دو كتاب آسمانى در باره پيامبر اسلام ص و كتاب آسمانى او آمده است، به قدرى اين نشانه‌ها دقيق بوده كه قرآن مى‌گويد: الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَعْرِفُونَهُ كَما يَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ‌:" اهل كتاب او را به خوبى مى‌شناسند همانگونه كه فرزندان خود را مى‌شناسند" (بقره- 146).

نظير همين معنى كه در آيه مورد بحث است در سوره هود آيه 17 نيز آمده است: أَ فَمَنْ كانَ عَلى‌ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ كِتابُ مُوسى‌ إِماماً وَ رَحْمَةً أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ‌:" آيا آن كس كه دليل آشكارى از پروردگارش دارد و به دنبال آن شاهدى از سوى او مى‌آيد، و پيش از آن كتاب موسى كه پيشوا و رحمت بود گواهى بر آن مى‌دهد همانند كسى است كه چنين نباشد"؟! (هود- 17).

تعبير به" إِماماً وَ رَحْمَةً" ممكن است از اين جهت باشد كه بعد از ذكر امام و پيشوا احيانا مساله تكليف شاق و خشونت بار به ذهن تداعى مى‌كند به واسطه خاطره‌اى كه از پيشوايان خود داشتند، ولى ذكر" رحمت" اين تداعى را اصلاح كرده، مى‌گويد: امامت اين امام توأم با رحمت است، حتى اگر تكاليفى آورده آن هم رحمت است، و چه رحمتى برتر از تربيت نفوس آنهاست.

و به دنبال آن مى‌افزايد:" اين در حالتى است كه اين كتاب آسمانى به زبان‌