بعضى آن را به معنى" نبوت" يا" اسلام" يا" معجزات ديگر پيامبر" ص تفسير كرده‌اند، اما با توجه به آغاز آيه تفسير اول مناسبتر به نظر مى‌رسد.

در اينجا خداوند به پيامبرش دستور مى‌دهد كه با دليل روشنى به آنها پاسخ گويد مى‌فرمايد:" به آنها بگو: اگر مطلب آن طور باشد كه شما مى‌پنداريد و من اين سخن را افترا بسته‌ام بر او لازم است كه مرا رسوا كند، و شما نمى‌توانيد در برابر خداوند از من دفاع كنيد" (قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَلا تَمْلِكُونَ لِي مِنَ اللَّهِ شَيْئاً) [1] چگونه ممكن است خداوند اين" آيات بينات" و اين معجزه جاودانى را بر دست دروغگويى ظاهر سازد؟! اين از حكمت و لطف خداوند دور است.

همانگونه كه در آيه 44 تا 47 سوره" حاقه" آمده است: وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنا بَعْضَ الْأَقاوِيلِ لَأَخَذْنا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتِينَ فَما مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حاجِزِينَ‌" اگر او (پيامبر اسلام) نسبتهاى ناروايى به ما دهد ما او را با قدرت خود مى‌گيريم، و رگ قلب او را قطع مى‌كنيم، و احدى از شما نمى‌تواند مانع اين كار گردد و از او دفاع كند".

بنا بر اين چگونه ممكن است من به خاطر شما دست به چنين كار خطرناكى بزنم؟، و چگونه باور مى‌كنيد من چنين دروغى را بگويم و خدا مرا زنده بگذارد، و معجزات بزرگى در اختيارم قرار دهد؟

سپس به عنوان تهديد مى‌افزايد:" اما خداوند بهتر از هر كس كارهايى را

[1] جمله" ان افتريته" جمله شرطيه است كه جزاى آن محذوف شده و در تقدير چنين است:" ان افتريته اخذنى و عاجلنى بالعقوبة".