8- بلكه مى‌گويند: اين آيات را بر خدا افترا بسته، بگو: اگر من آن را به دروغ به خدا نسبت داده باشم (لازم است مرا رسوا كند و) شما نمى‌توانيد در برابر خداوند از من دفاع كنيد، او كارهايى را كه شما در آن وارد مى‌شويد بهتر مى‌داند، همين بس كه خداوند گواه ميان من و شما باشد، و او غفور و رحيم است.

9- بگو: من پيامبر نوظهورى نيستم، و نمى‌دانم خداوند با من و با شما چه خواهد كرد؟

من تنها از چيزى پيروى مى‌كنم كه بر من وحى مى‌شود، و جز بيم دهنده آشكارى نيستم.

10- بگو: به من خبر دهيد اگر اين قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن كافر شويد در حالى كه شاهدى از بنى اسرائيل بر آن شهادت دهد، و او ايمان آورد و شما استكبار كنيد (چه كسى از شما گمراه‌تر خواهد بود) خداوند قوم ظالم را هدايت نمى‌كند.

تفسير: بگو من پيامبر نوظهورى نيستم‌

اين آيات هم چنان از وضع مشركان گفتگو مى‌كند، و به چگونگى برخورد آنها با آيات الهى اشاره كرده، مى‌گويد:" هنگامى كه آيات روشن ما بر آنها خوانده مى‌شود كافران در مورد حقى كه به سوى آنها آمده است مى‌گويند اين سحر آشكار است" (وَ إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ هذا سِحْرٌ مُبِينٌ‌).

آنها از يك سو نمى‌توانند نفوذ سريع و عميق و جاذبه عجيب قرآن را در اعماق دلها انكار كنند، و از سوى ديگر حاضر نيستند در برابر حقانيت و عظمت آن سر فرود آورند، لذا اين نفوذ را با يك تفسير انحرافى به عنوان" سحر آشكار" مطرح مى‌كنند كه خود اعتراف ضمنى روشنى است به تاثير فوق العاده قرآن در قلوب انسانها! بنا بر اين" حق" در آيه فوق اشاره به همان" آيات قرآن" است، هر چند