است به آنها كه مى‌گويند اطاعت و عصيان ما براى خدا چه سود و زيانى دارد؟

و اين چه اصرارى است كه در زمينه اطاعت و نهى از معصيت او مى‌شود؟! اين آيات مى‌گويد: همه اينها سود و زيانش متوجه خود شماست، اين شما هستيد كه در پرتو اعمال صالح تكامل مى‌يابيد، و به آسمان قرب خدا پرواز مى‌كنيد، و اين شما هستيد كه بر اثر جرم و گناه سقوط كرده در پرتگاه غضب و بعد از رحمت او گرفتار لعنت ابدى مى‌شويد.

تمام برنامه‌هاى تكليفى، و ارسال رسل، و انزال كتب، نيز همه براى همين منظور است.

لذا قرآن در يك جا مى‌گويد: وَ مَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ:" كسى كه شكرگزارى كند به نفع خودش شكر گزارده و كسى كه كفران كند خداوند غنى و حميد است" (لقمان- 12).

در جاى ديگر مى‌گويد: من‌ اهْتَدى‌ فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّما يَضِلُّ عَلَيْها:

" كسى كه هدايت يابد به نفع خود او است و كسى كه گمراه شود ضلالتش به زيان خود او است" (زمر- 41) و در جاى ديگر مى‌خوانيم: وَ مَنْ تَزَكَّى فَإِنَّما يَتَزَكَّى لِنَفْسِهِ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ:" كسى كه پاكى گزيند به نفع خود او است، و بازگشت همه به سوى خدا است" (فاطر- 18).

خلاصه، اين گونه تعبيرات بيانگر اين واقعيت است كه دعوت" داعيان الى اللَّه" در تمام ابعادش خدمت گسترده‌اى است به انسانها، نه خدمتى است به خدا كه از همه چيز بى‌نياز است، و نه به پيامبرانش كه اجر آنها فقط بر خدا است، توجه به اين واقعيت عامل مؤثرى براى حركت به سوى اطاعت و پرهيز از گناه است.