خاصى ندارد، بلكه براى فهم و تذكر و پندگيرى عموم است، بنا بر اين آنها كه قرآن را در پيچ و خم مفاهيم مبهم و مسائل نامفهومى قرار مى‌دهند كه درك آن تعلق به قشر خاصى دارد و حتى آن قشر هم چيزى از آن نمى‌فهمند در حقيقت از روح قرآن غافلند.

قرآن بايد در زندگى همه مردم حضور داشته باشد، در شهر و روستا، در خلوت و جمع، در دبستان و دانشگاه، در مسجد و ميدان جنگ، و در همه جا، چرا كه" خداوند آن را سهل و ساده و روان ساخته تا همگان متذكر شوند".

و نيز اين آيه قلم بطلان بر افكار كسانى كه قرآن را در طرز تلاوت و پيچ و خم قواعد تجويد خلاصه كرده، و تنها همتشان اداى الفاظ آن از مخارج و رعايت آداب وقف و وصل است مى‌كشد، و مى‌گويد همه اينها براى تذكر است تذكرى كه عامل حركت و سازندگى در عمل بشود، رعايت ظواهر الفاظ در جاى خود صحيح ولى هدف نهايى معانى است نه الفاظ.

3- در حديثى از امام صادق ع آمده است:

لو لا تيسيره لما قدر احد من خلقه ان يتلفظ بحرف من القرآن، و انى لهم ذلك و هو كلام من لم يزل و لا يزال!:

" اگر خداوند قرآن را آسان بر زبانها نساخته بود كسى قدرت نداشت تلفظ به حرفى از حروف آن كند، و چگونه مى‌توانستند در حالى كه قرآن سخن خداوند ازلى و ابدى است"؟ (و چنين كلامى آن قدر ابهت و عظمت دارد كه تلفظ به آن براى بندگان بدون لطف الهى ممكن نيست) [1]

خداوندا! از آن امنيت كه به پرهيزگاران عنايت مى‌كنى و قلب و جان‌

[1] تفسير" روح البيان" جلد 8 صفحه 433.