[سوره الزخرف (43): آيات 86 تا 89]

وَ لا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعَةَ إِلاَّ مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ (86) وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَهُمْ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ فَأَنَّى يُؤْفَكُونَ (87) وَ قِيلِهِ يا رَبِّ إِنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لا يُؤْمِنُونَ (88) فَاصْفَحْ عَنْهُمْ وَ قُلْ سَلامٌ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (89)

ترجمه:

86- آنها را كه غير از او مى‌خوانيد قادر بر شفاعت نيستند مگر كسانى كه شهادت به حق داده‌اند، و به خوبى آگاهند.

87- و اگر از آنها سؤال كنى چه كسى آنها را آفريده؟ قطعا مى‌گويند: خدا، پس چگونه از عبادت او منحرف مى‌شويد؟

88- آنها چگونه از شكايت پيامبر كه مى‌گويد: پروردگارا! اينها قومى هستند كه ايمان نمى‌آورند (غافل مى‌شوند؟).

89- اكنون كه چنين است از آنها روى برگردان و بگو سلام بر شما، اما به زودى خواهند دانست!.

تفسير:

چه كسى قادر بر شفاعت است؟

در اين آيات كه آخرين آيات سوره زخرف است هم چنان سخن در باره‌