شباهت زيادى دارند.

يكى مى‌گويد: به خاطر صدا زدن دوزخيان نسبت به بهشتيان است چنان كه قرآن مى‌گويد وَ نادى‌ أَصْحابُ النَّارِ أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ أَفِيضُوا عَلَيْنا مِنَ الْماءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ‌:" دوزخيان، بهشتيان را صدا مى‌زنند كه مقدارى از آب و روزيهايى كه خدا به شما داده است به ما ببخشيد"، آنها نيز در پاسخ مى‌گويند:

إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَهُما عَلَى الْكافِرِينَ‌:" خداوند اينها را بر كافران تحريم كرده است" (اعراف- 50) [1] و يا به خاطر اينكه مردم يكديگر را صدا مى‌زنند و به هم پناه مى‌برند و از هم كمك مى‌خواهند.

و يا اينكه فرشتگان آنها را براى حساب صدا مى‌زنند و آنها نيز از فرشتگان استمداد مى‌كنند.

و يا اينكه مناديان محشر ندا مى‌دهند أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ‌:" لعنت خدا بر ظالمان است" (هود- 18).

يا اينكه مؤمن هنگامى كه نامه اعمال خود را مى‌بيند از روى شوق فرياد مى‌زند: هاؤُمُ اقْرَؤُا كِتابِيَهْ‌:" اين نامه اعمال من است، بياييد اى مردم و آن را بخوانيد"! (حاقه- 19).

و كافر در همين هنگام از وحشت فرياد مى‌كشد: يا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتابِيَهْ‌:

" اى كاش نامه اعمال ما به دست ما داده نمى‌شد"! (حاقه- 25).

ولى مى‌توان براى اين آيه معنى وسيعترى را در نظر گرفت كه" يوم التناد" اين دنيا را نيز شامل شود، چرا كه" يوم التناد" مفهومش تنها" روز ندا دادن يكديگر" است، و اين تعبير نشانه نهايت عجز و بيچارگى است در زمانى كه كارد

[1] همين معنى در حديثى در" معانى الاخبار" صدوق از" امام صادق" (ع) نقل شده است‌