" در هر چيز اختلاف كنيد داورى و حكمش با خدا است" و تنها او است كه مى‌تواند به اختلافات شما پايان دهد (وَ مَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَحُكْمُهُ إِلَى اللَّهِ‌).

آرى يكى از شؤون ولايت آن است كه بتواند به اختلافات كسانى كه تحت ولايت او هستند با داورى صحيحش پايان دهد، آيا بتها و شياطينى كه معبود واقع شده‌اند توانايى بر چنين كارى دارند؟ يا اين كار مخصوص خداوندى است كه هم حكيم و آگاه به طرق حل هر گونه اختلاف است، و هم قادر است حكم و داورى خود را اجرا كند، پس خداوند عزيز و حكيم بايد حاكم باشد نه غير او.

گرچه بعضى از مفسران خواسته‌اند مفهوم" مَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ" را محدود به اختلاف در تاويل آيات متشابه، يا فقط مخاصمات و اختلافات حقوقى بدانند، ولى مفهوم آيه گسترده است، و هر گونه اختلافى چه در معارف الهى و عقائد، و چه در احكام تشريعى، و چه در مسائل حقوقى و قضايى، و يا غير آن در ميان انسانها روى دهد به حكم آنكه معلوماتشان محدود و ناچيز است بايد از سرچشمه فيض علم حق و از طريق وحى برطرف گردد.

بعد از ذكر اين دلائل مختلف بر انحصار مقام ولايت در ذات پاك خداوند از قول پيامبرش ص مى‌گويد:" اين است خداوند پروردگار من با اين اوصاف كماليه" (ذلِكُمُ اللَّهُ رَبِّي‌) [1]" و به همين دليل من او را ولى و ياور خود برگزيده‌ام، بر او توكل كردم‌

[1] در آغاز اين جمله كلمه" قل" مقدر است، بنا بر اين تنها اين جمله و ما بعد آن است كه از زبان پيامبر ادا مى‌شود، اما جمله" وَ مَا اخْتَلَفْتُمْ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ" ادامه بيانات پروردگار است، و آنها كه غير اين را انتخاب كرده‌اند ظاهرا راه درستى را نپيموده‌اند