تفسير:

ولى مطلق خدا است‌

از آنجا كه در آخرين آيه بحث گذشته اين واقعيت بيان شده كه هيچ ولى و ياورى جز خداوند نيست، در آيات مورد بحث براى تاييد اين واقعيت و نفى ولايت غير خدا دلائل زنده‌اى مطرح مى‌كند.

تفسير نمونه ؛ ج‌20 ؛ ص363

ست در لباس تعجب و انكار مى‌فرمايد:" آيا آنها غير خدا را ولى خود قرار دادند"؟ (أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ) [1] با اينكه" ولى تنها اوست" (فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُ‌).

پس اگر مى‌خواهند براى خود ولى و سرپرستى برگزينند بايد خدا را برگزينند.

چرا كه دلائل ولايت او با بيان اوصاف كماليه‌اش در آيات پيشين روشن شد، خداوندى كه عزيز و حكيم است، خداوندى كه مالك و على و عظيم است، پروردگارى كه غفور و رحيم مى‌باشد اين اوصاف هفتگانه‌اى كه گذشت خود بهترين دليل براى انحصار ولايت در او است.

سپس به دليل ديگرى پرداخته مى‌گويد:" او است كه مردگان را حيات مى‌بخشد" (و هو يحيى الموتى).

و چون معاد و رستاخيز به دست او است، و بزرگترين نگرانى انسان چگونگى زندگى او بعد از مرگ است، بنا بر اين بايد دست به دامن والاى او زد و نه غير او.

سپس به ذكر دليل سومى پرداخته، مى‌گويد:" او است كه بر هر چيزى قادر و توانا است" (وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ).

اشاره به اينكه شرط اصلى" ولى" دارا بودن قدرت است و قادر حقيقى او است.

[1] بعضى از مفسران مانند" زمخشرى" در كشاف و فخر رازى در تفسير كبير" ام" را در اينجا به معنى استفهام انكارى گرفته‌اند، و بعضى مانند طبرسى در" مجمع البيان" و قرطبى در تفسير" الجامع لاحكام القرآن" به معنى" بل" گرفته‌اند