هر كس كه بخواهد مى‌بخشد".

ديگر اينكه: آيا اين وعده غفران كه در آيه مورد بحث آمده است مطلق است يا مشروط به توبه و مانند آن؟

البته اين دو سؤال به هم مربوط است. و پاسخ آن را در آيات بعد به خوبى مى‌توان يافت زيرا سه دستور در آيات بعد داده شده كه همه چيز را روشن مى‌سازد:

أَنِيبُوا إِلى‌ رَبِّكُمْ‌ (به سوى پروردگارتان باز گرديد) وَ أَسْلِمُوا لَهُ‌ (در برابر فرمان او تسليم شويد) وَ اتَّبِعُوا أَحْسَنَ ما أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ‌ (پيروى كنيد از بهترين دستوراتى كه از سوى پروردگارتان بر شما نازل شده).

اين دستورهاى سه‌گانه مى‌گويد درهاى غفران و رحمت به روى همه بندگان بدون استثنا گشوده است مشروط بر اينكه بعد از ارتكاب گناه به خود آيند، و تغيير مسير دهند، رو به سوى درگاه خدا آورند، در برابر فرمانش تسليم باشند و با عمل، صداقت خود را در اين توبه و انابه نشان دهند، به اين ترتيب نه شرك از آن مستثناست و نه غير آن، و نيز مشروط بودن اين عفو عمومى و رحمت واسعه به شرائطى غير قابل انكار است.

و اگر مى‌بينيم در آيه 48 سوره نساء بخشش و عفو مشركان را استثنا كرده در مورد مشركانى است كه در حالت شرك از دنيا بروند، نه آنها كه بيدار شوند و راه حق پيش گيرند، چرا كه اكثريت قريب به اتفاق مسلمانان صدر اسلام چنين بوده‌اند.

اگر حال بسيارى از مجرمان را در نظر بگيريم كه بعد از انجام گناهان كبيره چنان ناراحت و پشيمان مى‌شوند كه باور نمى‌كنند راه بازگشتى به روى آنها باز باشد و آن چنان خود را آلوده مى‌دانند كه با هيچ آبى قابل شستشو نيستند مى‌پرسند آيا به راستى گناهان ما قابل بخشش است؟