كه براى ادامه حيات او ضرورت دارد، مانند ضربان قلب و گردش خون و فعاليت دستگاه تنفس و تغذيه ادامه مى‌يابد.

در حديثى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم:

ما من احد ينام الا عرجت نفسه الى السماء، و بقيت روحه فى بدنه، و صار بينهما سبب كشعاع الشمس، فان اذن اللَّه فى قبض الا روح اجابت الروح النفس، و ان اذن اللَّه فى رد الروح اجابت النفس الروح، فهو قوله سبحانه" اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها ...

":" هر كس مى‌خوابد نفس او به آسمان صعود مى‌كند و روح در بدنش مى‌ماند، و در ميان اين دو ارتباطى همچون پرتو آفتاب است، هر گاه خداوند فرمان قبض روح آدمى را صادر كند" روح" دعوت نفس را اجابت مى‌كند، و به سوى او پرواز مى‌نمايد، و هنگامى كه خداوند اجازه بازگشت روح را دهد" نفس" دعوت" روح" را اجابت مى‌كند و به تن باز مى‌گردد، و اين است معنى سخن خداوند سبحان كه مى‌فرمايد: اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها" [1] و [2] ضمنا از اينجا مساله مهم ديگرى كه مساله" رؤيا" (خواب ديدن است) نيز حل مى‌شود، چرا كه بسيارند خوابهايى كه عينا يا با مختصر تغييرى در خارج واقع مى‌شوند.

تفسيرهاى مادى از بيان و توجيه اين گونه خوابها عاجزند، در حالى كه تفسيرهاى روحى به خوبى مى‌توانند اين مطلب را روشن سازند، زيرا روح انسان به هنگام جدايى از تن و ارتباط با عالم ارواح حقايق بيشترى را مربوط به گذشته و آينده درك مى‌كند، و همين است كه اساس رؤياهاى صادقه را تشكيل مى‌دهد

[1] مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث و تفسير صافى.

[2] توجه داشته باشيد كه" روح" در اين روايت به معنى روح حيوانى و كار كردن دستگاههاى اصلى بدن، و" نفس" به معنى روح انسانى است.