باره دانشمندان بحثهاى فراوانى دارند:

بعضى آن را نتيجه انتقال قسمت عمده خون از مغز به ساير قسمتهاى بدن مى‌دانند، و به اين ترتيب براى آن" عامل فيزيكى" قائلند.

بعضى ديگر عقيده دارند كه فعاليتهاى زياد جسمانى سبب جمع شدن مواد سمى مخصوصى در بدن مى‌شود، و همين امر روى سيستم سلسله اعصاب اثر مى‌گذارد و حالت خواب به انسان دست مى‌دهد، و اين حال ادامه دارد تا اين سموم تجزيه و جذب بدن گردد، به اين ترتيب" عامل شيميايى" براى آن قائل شده‌اند.

جمعى ديگر يك نوع" عامل عصبى" براى خواب قائلند و مى‌گويند:

دستگاه فعال عصبى مخصوصى كه در درون مغز انسان است و مبدء حركات مستمر اعضا مى‌باشد بر اثر خستگى زياد از كار مى‌افتد و خاموش مى‌شود.

ولى هيچيك از اين نظرات نتوانسته است پاسخ قانع‌كننده‌اى به مساله خواب بدهد، هر چند تاثير اين عوامل را بطور اجمال نمى‌توان انكار كرد؟

ما فكر مى‌كنيم چيزى كه سبب شده دانشمندان امروز از بيان تفسير روشنى براى مساله خواب عاجز بمانند همان تفكر مادى آنها است، آنها مى‌خواهند بدون قبول اصالت و استقلال روح اين مساله را تفسير كنند، در حالى كه خواب قبل از آنكه يك پديده جسمانى باشد يك پديده روحانى است كه بدون شناخت صحيح روح تفسير آن غير ممكن است.

قرآن مجيد در آيات فوق دقيقترين تفسير را براى مساله خواب بيان كرده، زيرا مى‌گويد خواب يك نوع" قبض روح" و جدايى روح از جسم است اما نه جدايى كامل.

به اين ترتيب هنگامى كه به فرمان خدا پرتو روح از بدن برچيده مى‌شود و جز شعاع كم رنگى از آن بر اين جسم نمى‌تابد، دستگاه درك و شعور از كار مى‌افتد، و انسان از حس و حركت باز مى‌ماند، هر چند قسمتى از فعاليتهايى‌