و تندرو را بر او (سليمان) عرضه داشتند" (إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِناتُ الْجِيادُ).

" صافنات" جمع" صافنة" بطورى كه بسيارى از مفسران و ارباب لغت نوشته‌اند به اسبهايى گفته مى‌شود كه به هنگام ايستادن بر روى سه دست و پا ايستاده، و يك دست را كمى بلند كرده، تنها نوك جلو سم را بر زمين مى‌گذارد، و اين حالت مخصوص اسبهاى چابك و تيزرو است كه هر لحظه آماده حركت مى‌باشد [1]" جياد" جمع" جواد" در اينجا به معنى اسبهاى سريع السير و تندرو است، و در اصل از ماده" جود" و بخشش گرفته شده، منتهى" جود" در انسان از طريق بخشيدن مال است، و در اسب از طريق سرعت سير.

به اين ترتيب اسبهاى مزبور هم در حالت توقف آمادگى خود را براى حركت نشان مى‌داد، و هم در حال حركت سرعت عمل را.

از مجموعه اين آيه با قرائن مختلف كه در اطراف آن وجود دارد چنين بر مى‌آمد كه روزى به هنگام عصر سليمان از اسبان تيزرو و چابك خود كه براى ميدان جهاد آماده كرده بود سان مى‌ديد، و ماموران با اسبهاى مزبور از جلو او رژه مى‌رفتند، و از آنجا كه يك پادشاه عادل و صاحب نفوذ بايد ارتشى نيرومند داشته باشد، و يكى از وسائل مهم ارتش مركبهاى تندرو است، اين توصيف در قرآن بعد از ذكر مقام سليمان به عنوان يك نمونه از كار او بازگو شده است.

[1] بعضى گفته‌اند" صافنات" هم معنى مذكر و هم معنى مؤنث دارد، بنا بر اين اختصاص به اسبهاى ماده نخواهد داشت.