تكانى بخورند، تنها به خويشتن بينديشند، و از غير خود و حتى از خويشتن خويش بيگانه باشند، زنده‌اند؟! آيا اين زندگى است كه محصول آن فقط صرف مقدارى غذا و پاره كردن تعدادى لباس و خوابيدنها و بيدار شدنهاى تكرارى باشد؟

اگر زندگى اين است چه تفاوتى ميان حيوان و جهان آدميت است؟

پس بايد پذيرفت كه در ما وراى اين ظاهر زندگى، مغز و حقيقتى است كه قرآن روى آن تكيه مى‌كند و از آن سخن مى‌گويد.

جالب اينكه مردگانى كه مرگشان داراى آثار حيات انسانى است از نظر قرآن زندگانند اما زنده‌هايى كه هيچيك از آثار حيات انسانى در آنها ديده نمى‌شود در منطق قرآن مرده‌اند مرگى جانكاه و رقت بار.