و رهبر و پيشوا معرفى مى‌كند كه مى‌تواند درهاى حكمت را به روى انسانها بگشايد، و به صراط مستقيمى كه در آيات بعد به آن اشاره كرده راهنمايى كند.

البته خداوند نيازى به سوگند ندارد، ولى سوگندهاى قرآن همواره داراى دو فايده مهم است: نخست تاكيد روى مطلب، و ديگر بيان عظمت چيزى كه به آن سوگند ياد مى‌شود، زيرا هيچكس به موجودات كم ارزش سوگند ياد نمى‌كند.

[1] در تركيب جمله" عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌" در ميان مفسران گفتگو است، بعضى جار و مجرور را متعلق به" مرسلين" مى‌دانند، كه مفهومش اين است" رسالت تو بر جاده مستقيم است" بعضى نيز آن را خبر بعد از خبر دانسته‌اند، و مفهومش اين است كه تو بر صراط مستقيم قرار دارى، بعضى نيز آن را موضع نصب بنا بر حال بودن گرفته‌اند و مفهومش اين است كه تو از مرسلين هستى در حالى كه بر صراط مستقيم مى‌باشى (البته تفاوت چندانى از نظر معنى در اين سه احتمال نيست).

[2] منصوب بودن" تنزيل" به خاطر آنست كه مفعول فعل مقدرى است و در تقدير چنين بوده:" نزل‌ تَنْزِيلَ الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ‌" احتمالات ديگرى نيز در نحوه تركيب اين جمله داده شده است.