ديگر اينكه آيه قبل وسعت و تنگى معيشت را در باره دو گروه مختلف بيان مى‌كرد در حالى كه آيه مورد بحث ممكن است اشاره به دو حالت مختلف از يك انسان باشد كه گاه روزيش گسترده و گاه تنگ و محدود است.

به علاوه آنچه در آغاز اين آيه آمده در حقيقت مقدمه‌اى است براى آنچه در پايان آيه است و آن تشويق به انفاق در راه خدا است.

جمله" فَهُوَ يُخْلِفُهُ‌": (او جايش را پر مى‌كند) تعبير جالبى است كه نشان مى‌دهد آنچه در راه خدا انفاق گردد در حقيقت يك تجارت پر سود است، چرا كه خداوند عوض آن را بر عهده گرفته، و مى‌دانيم هنگامى كه شخص كريمى عوض چيزى را بر عهده مى‌گيرد رعايت برابرى و مساوات نمى‌كند بلكه چند برابر و گاه صد چندان مى‌كند.

البته اين وعده الهى منحصر به آخرت و سراى ديگر نيست، آن كه در جاى خود مسلم است، در دنيا نيز با انواع بركات جاى انفاقها را به نحو احسن پر مى‌كند.

جمله" هُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ‌" (او بهترين روزى دهندگان است) معناى گسترده‌اى دارد و از ابعاد مختلف قابل دقت است.

او از همه روزى دهندگان بهتر است به خاطر اينكه مى‌داند چه چيز ببخشد و چه اندازه روزى دهد كه مايه فساد و تباهى نگردد، چرا كه به همه چيز عالم است.

او هر چه بخواهد مى‌تواند اعطاء كند چرا كه به هر چيز قادر است.

او در برابر آنچه مى‌بخشد پاداش و جزائى نمى‌خواهد چرا كه غنى بالذات است.

او حتى بدون درخواست مى‌دهد چرا كه از همه چيز با خبر است و حكيم است.