نيكوكاران سپس به ذكر مجازات بدكاران پرداخته، مى‌گويد" به كسانى كه كار بد كنند مجازاتى جز اعمالشان داده نمى‌شود"! (وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يُجْزَى الَّذِينَ عَمِلُوا السَّيِّئاتِ إِلَّا ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌).

و اين مرحله" عدل" پروردگار است، چرا كه ذره‌اى بيش از آنچه انجام داده‌اند كيفر نمى‌شوند.

جالب اين است كه مى‌گويد: اعمال خود آنها كيفر آنها است، يعنى اين عملشان كه طبق قانون بقاء موجودات در عالم هستى، آثارش چه در درون جان، و چه در بيرون، در اين عالم باقى مى‌ماند و در قيامت كه روز آشكار شدن پنهانيها (يوم البروز) است در شكلى مناسب خود تجسم مى‌يابد و با گنهكاران همراه خواهد بود و آنها را شكنجه و آزار مى‌دهد.

در اينجا سه سؤال وجود دارد كه بايد به آنها پاسخ گفت:

1- چرا سيئة در اين آيه دو بار تكرار شده است؟

ممكن است دليلش اين باشد كه قرآن مى‌خواهد روى اين مطلب تكيه كند كه در برابر" سيئات" كيفرى جز همان عمل را كه انجام داده‌اند دامنشان را نمى‌گيرد. و به تعبير ديگر" خود كرده را تدبير نيست".

2- آيا" حسنه" در آيه فوق ايمان و توحيد را نيز شامل مى‌شود؟

اگر چنين است معنى اين جمله كه مى‌گويد بهتر از آن را پاداش آن قرار مى‌دهيم چيست؟

مگر چيزى بهتر از آن پيدا مى‌شود كه پاداش آن باشد؟

در پاسخ مى‌گوئيم بدون ترديد حسنه معنى وسيعى دارد و هم برنامه‌هاى اعتقادى و هم گفتار و هم اعمال خارجى را شامل مى‌شود، و اما بهتر از اعتقاد به توحيد رضا و خشنودى پروردگار است كه پاداش نيكوكاران مى‌باشد چنان كه در آيه 72 سوره توبه مى‌خوانيم: وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ:" خشنودى خدا از هر پاداشى برتر است".