[سوره القصص (28): آيات 56 تا 57]

إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ (56) وَ قالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدى‌ مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنا أَ وَ لَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَماً آمِناً يُجْبى‌ إِلَيْهِ ثَمَراتُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ رِزْقاً مِنْ لَدُنَّا وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ (57)

ترجمه:

56- تو نمى‌توانى كسى را كه دوست دارى هدايت كنى، ولى خداوند هر كس را بخواهد هدايت مى‌كند، و او از هدايت‌يافتگان آگاهتر است.

57- آنها گفتند: ما اگر هدايت را همراه تو پذيرا شويم ما را از سرزمينمان مى‌ربايند! آيا ما حرم امنى در اختيار آنها قرار نداديم كه ثمرات هر چيزى (از هر شهر و ديارى) به سوى آن آورده مى‌شود، ولى اكثر آنها نمى‌دانند!

تفسير: هدايت تنها به دست خدا است‌

گرچه در شان نزول آيه نخست از اين آيات بحثهاى زيادى كرده‌اند اما چنان كه خواهيم ديد رواياتى است بى‌اعتبار و بى‌ارزش كه گويا براى مقاصد خاصى جعل شده است و لذا بهتر اين ديديم كه تفسير آيه را از خود قرآن مجيد بخواهيم و بعد به نقد و بررسى آن روايات مشكوك يا مجعول برويم.

با توجه به اينكه در آيات گذشته سخن از دو گروه در ميان بود: گروهى‌