در قلب سرد آنها اثر نمى‌كند جاى تعجب نيست" چرا كه تو نمى‌توانى سخنت را به گوش مردگان برسانى"! (إِنَّكَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتى‌) [1] مخاطب تو زندگانند، آنها كه روحى زنده و بيدار و حق طلب دارند، نه مردگان زنده‌نما كه تعصب و لجاجت و استمرار بر گناه، فكر و انديشه آنها را تعطيل كرده است.

" حتى كسانى كه زنده‌اند اما گوشهاى آنها كر است نمى‌توانى سخن خود را به آنها برسانى، مخصوصا هنگامى كه پشت كنند و از تو دور شوند" (وَ لا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعاءَ إِذا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ‌).

باز اگر نزديك تو بودند، ممكن بود سر در گوش آنها بگذارى و فرياد كشى و كمى از امواج صوت تو در سامعه سنگين آنها منعكس گردد اما آنها كرانى هستند كه رو بر تافته و مرتبا دور مى‌شوند.

و به اين ترتيب تمام راههاى درك حقيقت به روى آنها بسته است، قلبهاشان مرده، گوشهاشان كر و چشمهاشان نابينا است.

تو" تنها سخنان حق خود را به گوش كسانى مى‌توانى برسانى كه به آيات ما ايمان مى‌آورند و روح تسليم و خضوع در برابر حق دارند" (إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآياتِنا فَهُمْ مُسْلِمُونَ‌).

[1] جمعى از مفسران اين جمله و جمله‌هاى بعد را به عنوان دليلى بر لزوم توكل و عدم ياس پيامبر گرفته‌اند، در حالى كه ظاهر اين است كه پاسخ به سؤالى است كه در مورد" حق مبين" بودن قرآن مطرح مى‌گردد.