نظر بر گيرد و تنها به ذات پاك خداوند چشم دوزد، اوصافى براى اين ذات پاك برمى‌شمرد كه در حقيقت شرائط اساسى كسى است كه مى‌تواند پناهگاه واقعى و مطمئن انسانها گردد.

نخست اينكه زنده باشد چرا كه يك موجود مرده و بى خاصيت همچون بتها هرگز نمى‌توانند تكيه‌گاه كسى شوند.

ديگر اينكه حياتش جاودانى باشد بطورى كه احتمال مرگ او تزلزلى در فكر متوكلان ايجاد نكند.

سوم اينكه علم و آگاهيش همه چيز را در برگيرد، هم از نيازهاى متوكلان با خبر باشد و هم از توطئه‌ها و نقشه‌هاى دشمنان.

چهارم اينكه قدرت بر همه چيز، هر گونه عجز و ناتوانى را كه موجب تزلزل اين تكيه‌گاه است كنار زند.

پنجم اينكه حاكميت و تدبير و اداره همه امور در كف با كفايت او باشد، و مى‌دانيم اين صفات تنها در ذات پاك خدا جمع است، و به همين دليل تنها تكيه‌گاه اطمينان بخش و تزلزل ناپذير در برابر همه حوادث ذات او است.