جهان هستى است كه هر كدام حكايت از صفات گوناگون پروردگار مى‌كند.

در حقيقت قرآن در اين آيه توجه به اين واقعيت مى‌دهد كه گمان مبريد عالم هستى محدود به آن است كه شما مى‌بينيد يا مى‌دانيد يا احساس مى‌كنيد، بلكه آن قدر عظمت و گسترش دارد كه اگر درياها مركب شوند و بخواهند نام آن و صفات و ويژگيهاى آنها را بنويسند درياها پايان مى‌يابند پيش از آنكه موجودات جهان هستى را احصا كرده باشند.

توجه به اين نكته نيز لازم است كه" دريا" در اينجا مفهوم جنس را دارد، و همچنين كلمه" مثل" در جمله" و لَوْ جِئْنا بِمِثْلِهِ مَدَداً" نيز معنى جنس را مى‌رساند اشاره به اينكه هر قدر همانند اين درياها بر آن افزوده شود باز هم كلمات الهى پايان نمى‌گيرد.

و به همين دليل آيه فوق با آيه مشابهى كه در سوره لقمان آمده است هيچگونه منافاتى ندارد آنجا كه مى‌گويد: وَ لَوْ أَنَّ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ كَلِماتُ اللَّهِ‌:" اگر تمام درختان روى زمين قلم شوند، و دريا و هفت درياى ديگر، مركب آن گردند (تا كلمات خدا را بنويسند) هرگز كلمات او پايان نمى‌گيرد" (لقمان- 27).

يعنى اين قلمها مى‌شكند و آن مركبها تا آخرين قطره تمام مى‌شوند و هنوز شرح مخلوقات و اسرار و حقايق جهان هستى باقى مانده است.

موضوع مهمى كه در اينجا توجه به آن لازم است اين است كه آيه فوق در عين اينكه گسترش بى انتهاى جهان هستى را در گذشته و حال و آينده مجسم مى‌سازد، ترسيمى از علم نامحدود خداوند نيز هست، چرا كه مى‌دانيم خدا به همه آنچه در پهنه هستى بوده است و خواهد بود احاطه علمى دارد، بلكه علم او به حكم اينكه" علم حضورى" است از وجود اين موجودات جدا نخواهد بود (دقت كنيد).