ضمنا تعبير به" گم شدن" گويا اشاره به اين حقيقت است كه اعمال انسان به هر صورت در عالم نابود نمى‌شود، همانگونه كه ماده و انرژيهاى جهان هر چند دائما تغيير شكل مى‌دهند اما به هر حال از بين نمى‌روند، ولى گاه گم مى‌شوند، چون آثار آنها به چشم نمى‌خورد و هيچگونه استفاده از آن نمى‌گردد، همانند سرمايه‌هاى گم شده‌اى كه از دسترس ما خارج و بلا استفاده است.

در باره اينكه چرا انسان گرفتار چنين حالتى از نظر روانى مى‌شود در نكات بحث خواهيم كرد.

نخست مى‌گويد: آنها كسانى هستند كه به آيات پروردگارشان كافر شدند (أُولئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ‌).

آياتى كه چشم و گوش را بينا و شنوا مى‌كند، آياتى كه پرده‌هاى غرور را درهم مى‌درد، و چهره واقعيت را در برابر انسان مجسم مى‌سازد، و بالآخره آياتى كه نور است و روشنايى، و آدمى را از ظلمات اوهام و پندارها بيرون آورده به سرزمين حقايق رهنمون مى‌گردد.

ديگر اينكه آنها بعد از فراموش كردن خدا به" معاد" و" لقاء اللَّه" كافر گشتند (و لقائه).

آرى تا ايمان به" معاد" در كنار ايمان به" مبدء" قرار نگيرد و انسان احساس نكند كه قدرتى مراقب اعمال او است و همه را براى يك دادگاه بزرگ و دقيق و سختگير حفظ و نگهدارى مى‌كند، روى اعمال خود حساب صحيحى نخواهد كرد، و اصلاح نخواهد شد.

سپس اضافه مى‌كند:" به خاطر همين كفر به مبدء و معاد، اعمالشان حبط