خسران واقعى آنست كه اصل سرمايه را نيز از كف دهد، چه سرمايه‌اى برتر و بالاتر از عقل و هوش و نيروهاى خداداد و عمر و جوانى و سلامت است؟ همين‌ها كه محصولش اعمال انسان است و عمل ما تبلورى است از نيروها و قدرتهاى ما.

هنگامى كه اين نيروها تبديل به اعمال ويرانگر يا بيهوده‌اى شود گويى همه آنها گم و نابود شده‌اند، درست به اين مى‌ماند كه انسان سرمايه عظيمى همراه خود به بازار ببرد اما در وسط راه آن را گم كند و دست خالى برگردد.

البته در صورتى كه انسان بداند سرمايه خويش را از دست داده گر چه خسران كرده، اما خسران خطرناكى نيست، چرا كه اين زيان درسهايى براى آينده به او مى‌آموزد كه گاهى اين درسها معادل آن سرمايه يا بيشتر از آن است و به اين ترتيب در واقع چيزى را از دست نداده است.

اما زيان واقعى و خسران مضاعف آنجا است كه انسان سرمايه‌هاى مادى و معنوى خويش را در يك مسير غلط و انحرافى از دست دهد و گمان كند كار خوبى كرده است، نه از اين كوششها نتيجه‌اى برده، نه از زيانش درسى آموخته، و نه از تكرار اين كار در امان است.

جالب اينكه در اينجا تعبير به" اخسرين اعمالا" شده در حالى كه بايد" اخسرين عملا" باشد (چون تميز معمولا مفرد است) اين تعبير ممكن است اشاره به اين باشد كه آنها فقط در يك بازار عمل گرفتار زيان و خسران نشده‌اند بلكه جهل مركبشان، سبب خسران در همه برنامه‌هاى زندگى و تمام اعمال و كارهايشان شده است.

به تعبير ديگر گاه انسان در يك رشته تجارت زيان مى‌كند، و در يك رشته ديگر سود، و در پايان سال آنها را روى هم محاسبه كرده مى‌بيند چندان زيانى نكرده است، ولى بدبختى آن است كه انسان در تمام رشته‌هايى كه سرمايه‌گذارى كرده زيان كند.