ماندن بدن در شرايط يك نواخت، براى چنان مدت طولانى، به ارگانيزم آن صدمه مى‌زند. ضايعات فراوانى بار خواهد آورد.

اين ايرادها ممكن است در بدو نظر بن بن‌بستها و موانع غير قابل عبورى بر سر راه اين مساله مجسم كند، در حالى كه چنين نيست زيرا:

اولا: مساله عمر دراز مدت، يك مساله غير علمى نيست، چه اينكه مى‌دانيم طول عمر هيچ موجود زنده‌اى- از نظر علمى- ميزان ثابت و معينى ندارد كه با فرا رسيدن آن مرگ حتمى باشد.

به عبارت ديگر درست است كه نيروهاى جسمى انسان هر چه باشد بالآخره محدود و پايان پذير است، اما اين سخن به آن معنى نيست كه بدن يك انسان، يا موجود زنده ديگر، توانايى زيست بيشتر از مقدار عادى را ندارد، و مثلا همانطور كه در طبيعت هنگامى كه آب به يكصد درجه حرارت رسيد مى‌جوشد و در درجه صفر يخ ميزند، انسان هم كه به يكصد و يا يكصد و پنجاه سال رسيد قلب او الزاما متوقف مى‌گردد و مرگ او فرا مى‌رسد.

بلكه ميزان طول عمر موجودات زنده بستگى زيادى با وضع زندگى آنها دارد و با تغيير شرايط كاملا تغيير پذير است گواه زنده اين سخن اين است كه از يك طرف مى‌بينيم هيچيك از دانشمندان جهان ميزان معينى براى عمر انسان تعيين نكرده‌اند، و از سوى ديگر توانسته‌اند در آزمايشگاهها گاهى طول عمر بعضى از موجودات زنده را به دو يا چند برابر، و گاهى به 12 برابر و بيشتر برسانند، و حتى امروز به ما اميدوارى مى‌دهند كه در آينده با پيدا شدن" روشهاى نوين عملى" عمر انسان به چندين برابر فعلى افزايش خواهد يافت، اين در باره اصل مساله طول عمر.

ثانيا: در مورد آب و غذا در اين خواب طولانى اگر خواب عادى و معمولى باشد، مى‌توان حق را به ايراد كننده داد كه اين موضوع با اصول علمى سازگار نيست، زيرا سوخت و ساز بدن به هنگام خوابهاى گر چه عادى كمى از حال بيدارى كمتر است ولى رويهمرفته براى سالهاى متمادى بسيار زياد خواهد بود،