و تفاسير ديگرى كه ذكر آنها چندان قابل ملاحظه نيست.

البته در تفسير پنجم و چهارم بايد فعلهاى ماضى كه در آيه ذكر شده است همه به معنى مضارع باشد، و البته اين معنى در جايى كه فعل بعد از حروف شرط واقع مى‌شود از نظر ادبيات عرب بعيد نيست.

ولى ظاهر آيه‌ ثُمَّ رَدَدْنا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَ أَمْدَدْناكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ جَعَلْناكُمْ أَكْثَرَ نَفِيراً آن است كه حد اقل فساد اول بنى اسرائيل و انتقام آن در گذشته واقع شده است.

از همه اينها گذشته مساله مهمى كه بايد در اينجا مورد توجه قرار گيرد اين است كه ظاهر تعبير بَعَثْنا عَلَيْكُمْ عِباداً لَنا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ (ما گروهى از بندگان خود را كه قدرت جنگى زيادى داشتند بر ضد شما مبعوث كرديم، نشان مى‌دهد كه گروه انتقام گيرنده مردان با ايمان بودند كه شايسته نام" عباد" و عنوان" لنا" و همچنين" بعثنا" بوده‌اند و اين معنى در بسيارى از تفاسير كه در بالا گفته شد ديده نمى‌شود).

البته نمى‌توان انكار كرد كه عنوان بعث (برانگيختن) هميشه در مورد پيامبران و مؤمنان به كار نرفته، بلكه در غير آنها نيز در قرآن استعمال شده مانند آنچه در داستان" هابيل" و" قابيل" مى‌خوانيم: فَبَعَثَ اللَّهُ غُراباً يَبْحَثُ فِي الْأَرْضِ‌:" خداوند كلاغى را برانگيخت كه زمين را جستجو مى‌كرد" (مائده آيه 31).

و در مورد عذابهاى زمينى و آسمانى اين كلمه به كار رفته است‌ قُلْ هُوَ الْقادِرُ عَلى‌ أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ‌ (انعام- 65).

و نيز كلمه" عباد" و يا" عبد" در افرادى كه مورد مذمتند احيانا به كار رفته است، از جمله به كار رفتن اين كلمه در مورد گنهكاران در آيه 58 فرقان‌ وَ كَفى‌ بِهِ بِذُنُوبِ عِبادِهِ خَبِيراً و در آيه 27 سوره شورى در مورد طغيانگران‌