هر دو گاهى به مرحله‌اى ميرسند كه غير قابل علاجند ولى در بيشتر موارد مى‌توان آنها را درمان كرد.

چه تشبيه جالب و پر معنى و پرمايه‌اى؟ آرى قرآن نسخه حياتبخشى است براى آنها كه مى‌خواهند با جهل و كبر و غرور و حسد و نفاق به مبارزه برخيزند.

قرآن نسخه شفابخشى است براى بر طرف ساختن ضعفها و زبونى‌ها و ترسهاى بى دليل. اختلافها و پراكندگيها.

قرآن داروى شفا بخشى است. براى آنها كه از بيمارى عشق به دنيا، وابستگى به ماديات. تسليم بى قيد و شرط در برابر شهوتها رنج مى‌برند.

قرآن نسخه شفابخشى است براى دنيايى كه آتش جنگها در هر سوى آن افروخته است، و در زير بار مسابقه تسليحاتى كمرش خم شده، و مهمترين سرمايه‌هاى اقتصادى و انسانى خود را در پاى غول جنگ و تسليحات مى‌ريزد.

و سرانجام قرآن نسخه شفا بخشى است براى آنها كه پرده‌هاى ظلمانى شهوات آنها را از رسيدن به قرب پروردگار مانع شده است.

در آيه 57 سوره يونس مى‌خوانيم: قَدْ جاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ: از سوى پروردگارتان اندرز و شفا دهنده دلها نازل شد".

در آيه 44 سوره فصلت نيز مى‌خوانيم: قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدىً وَ شِفاءٌ:

" به اين لجوجان تيره‌دل بگو اين قرآن براى مؤمنان مايه هدايت و شفاء است".

على ع در سخن بسيار جامع خود در نهج البلاغه اين حقيقت را با شيواترين عبارات بيان فرموده است:

فاستشفوه من ادوائكم و استعينوا به على لاوائكم، فان فيه شفاء من اكبر الداء، و هو الكفر و النفاق و الغى و الضلال:

" از اين كتاب بزرگ آسمانى براى بيماريهاى خود شفا بخواهيد و براى حل مشكلاتتان از آن يارى بطلبيد، چرا كه در اين كتاب درمان بزرگترين دردها است: درد كفر و نفاق و گمراهى و ضلالت" [1]!

[1] نهج البلاغه خطبه 176.