جمله‌ ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ‌ دليل بر احترام و تعظيم است.

جمله‌ وَ نَزَعْنا ما فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْواناً عَلى‌ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ‌، اشاره به نفى هر گونه ناراحتى و ضررهاى روحانى، و جمله‌ لا يَمَسُّهُمْ فِيها نَصَبٌ‌، اشاره به نفى زيانهاى جسمانى است.

اما جمله‌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجِينَ‌ بيانگر آخرين شرط، يعنى دوام و بقاء اين نعمتهاست و به اين ترتيب، اين پاداش از هر نظر كامل خواهد بود [1]

آنچه در آيات فوق از نعمتهاى مادى و معنوى بهشتى تصوير شده، در حقيقت اصول نعمتهاى مهم اين جهان را نيز همانها تشكيل مى‌دهد، و گويا مى‌خواهد به ما اين نكته را نيز تفهيم كند كه شما با فراهم ساختن اين نعمتها در زندگى دنيا مى‌توانيد بهشت كوچكى بسازيد كه نمونه‌اى از آن بهشت بزرگ باشد.

اگر كينه‌ها و عداوتها را از سينه‌ها بشوئيم.

اگر اصول اخوت و برادرى را تقويت كنيم.

اگر تشريفات زائد و تفرقه‌افكن را از زندگى و مخصوصا اجتماعاتمان حذف كنيم.

اگر سلامت و امنيت را به جامعه خود باز گردانيم.

و اگر به همه مردم اين اطمينان داده شود كه كسى مزاحم آبرو، شخصيت، موقعيت اجتماعى و منافع مشروع آنها نيست، تا اطمينان به بقاء مواهب خويش پيدا كنند.

آن روز است، كه نمونه‌اى از بهشت در مقابل چشم شما قرار خواهد داشت.

[1] تفسير كبير فخر رازى جلد 19 صفحه 193.