گيرد و اجرا شود (البته موارد استثنايى كه بسيار نادر است از اين حكم خارج مى‌باشد).

10-" و خداوند با كسانى است كه نيكوكارند" (وَ الَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ‌).

چنان كه قرآن در ساير آيات بيان كرده گاهى بايد پاسخ بدى را به نيكى داد، و دشمن را از اين طريق شرمنده و شرمسار نمود چرا كه اين كار پر خصومت‌ترين دشمنان و" أَلَدُّ الْخِصامِ‌" را به دوست مهربان و" وَلِيٌّ حَمِيمٌ‌" مبدل مى‌سازد! احسان و نيكى اگر به موقع و در جاى خود انجام پذيرد، يكى از بهترين روشهاى مبارزه است، و تاريخ اسلام پر است از مظاهر اين برنامه، رفتارى كه پيامبر ص با مشركان مكه بعد از فتح نمود، معامله‌اى كه با وحشى قاتل حمزه كرد، برخوردى كه با اسيران بدر داشت، رفتارى كه با يهوديانى كه انواع اذيت و آزار را درباره او روا مى‌داشتند، انجام داد، و همچنين نظائر اين برنامه در زندگى على ع و ساير پيشوايان بزرگ، خود بيانگر اين دستور اسلامى است.

جالب اينكه در نهج البلاغه در خطبه معروف همام كه مرد زاهد و عابد و هوشيارى بود مى‌خوانيم هنگامى كه از امير مؤمنان على ع تقاضاى دستور جامعى در زمينه صفات پرهيزگاران كرد، امام تنها به ذكر همين آيه قناعت فرمود: و گفت:

اتق اللَّه و احسن‌ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَ الَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ‌

: [1]" تقوا را پيشه كن، و نيكى نما كه خدا با كسانى است كه پرهيزكار و نيكوكارند".

گرچه اين سؤال كننده عاشق حق، عطش و تقاضايش با اين بيان كوتاه فرو ننشست و امام ناچار به بيان مشروحترى پرداخت و جامعترين خطبه را در زمينه صفات پرهيزكاران كه از يكصد خصلت تجاوز مى‌كند بيان فرمود، ولى اين مقدار از جواب كوتاه نخستين امام استفاده مى‌شود كه اين آيه در واقع فهرستى‌

[1] نهج البلاغه خطبه 193.