بتها را كه ظلمات محضند در كنار" خدا" كه نور مطلق عالم هستى است، قرار داد، چه مناسبتى ايمان و توحيد كه نور روح و جان است، با شرك و بت‌پرستى كه مايه ظلمت و تاريكى روان است دارد؟

سپس از راه ديگرى بطلان عقيده مشركان را مدلل‌تر مى‌سازد و مى‌گويد:

" آنها كه براى خدا شركائى قرار دادند آيا به خاطر آنست كه اين شريكان دست به آفرينش و خلقت زدند و اين خلقتها براى آنها مشتبه شد، و گمان كردند كه بتها نيز همانند خدا مستحق عبادتند" زيرا آنها همان مى‌كنند كه خدا مى‌كند! (أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ‌).

در حالى كه چنين نيست و حتى بت‌پرستان نيز چنين عقيده‌اى درباره بتها ندارند، آنها نيز خدا را خالق همه چيز مى‌دانند و عالم خلقت را در بست مربوط به او مى‌شمارند.

و لذا بلافاصله مى‌فرمايد:" بگو خدا خالق همه چيز است و او است يگانه و پيروز" (قُلِ اللَّهُ خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُوَ الْواحِدُ الْقَهَّارُ).

نكته‌ها:

1- خالقيت و ربوبيت با معبوديت مرتبط است.

از آيه فوق اولا اين نكته استفاده مى‌شود آن كس كه خالق است، رب و مدبر است، چرا كه خلقت يك امر دائمى است، چنان نيست كه خداوند موجودات را بيافريند و كنار بنشيند، بلكه فيض هستى به طور دائم از طرف خدا صادر مى‌شود و هر موجودى لحظه به لحظه از ذات پاكش هستى مى‌گيرد، بنا بر اين برنامه آفرينش و تدبير عالم هستى همچون آغاز خلقت همه بدست خدا است، و به همين دليل مالك سود و زيان او است، و غير او هر چه دارند از اوست با اين وصف آيا غير اللَّه شايسته عبوديت مى‌باشد؟!