همين كه حادثه ناگوارى رخ مى‌دهد، اظهار تاسف مى‌كنند و آن را دليل بر بى نتيجه بودن آن قيام مى‌پندارند، غافل از اينكه هيچ هدف مقدس و گرانبهايى بدون دادن قربانى يا قربانيها بدست نيامده و اين يكى از سنن اين جهان است.

قرآن كريم كرارا از اين دسته سخن به ميان آورده و آنها را سخت سرزنش مى‌كند.

گروهى از اين قماش مردم در آغاز اسلام بودند كه هر گاه كسى از مسلمانان در ميدان جهاد به افتخار شهادت نائل مى‌آمد مى‌گفتند فلانى مرد! و با اظهار تاسف از مردنش، ديگران را مضطرب مى‌ساختند.

خداوند در پاسخ اين گفته‌هاى مسموم پرده از روى يك حقيقت بزرگ بر مى‌دارد و با صراحت مى‌گويد: شما حق نداريد كسانى را كه در راه خدا جان مى‌دهند مرده بخوانيد آنها زنده‌اند، زنده جاويدان، و از روزيهاى معنوى در پيشگاه خدا بهره مى‌گيرند، با يكديگر سخن مى‌گويند، و از سرنوشت پربارشان كاملا خشنودند، اما شما كه در چهار ديوارى محدود عالم ماده محبوس و زندانى هستيد اين حقايق را نمى‌توانيد درك كنيد.

1- چگونگى حيات جاودانى شهيدان‌

در اينكه حيات و زندگى شهيدان چگونه است؟ در ميان مفسران گفتگو است، بدون شك ظاهر آيه اين است كه آنها داراى يك نوع حيات برزخى و روحانى هستند چرا كه جسمشان از هم متلاشى شده و به گفته امام صادق ع آن حيات با بدنى است مثالى (بدن مجرد از ماده معمولى و همگون اين بدن) كه تفسير آن در سوره مؤمنون آيه 100 وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلى‌ يَوْمِ يُبْعَثُونَ‌ خواهد آمد. [1]

[1] تفسير نور الثقلين جلد 3 صفحه 559 ذيل آيه 100 سوره مؤمنون.