لذا در احاديث مى‌خوانيم كه امامان اهل بيت ع براى اثبات انحصار خلافت بلافصل پيامبر ص به على ع به همين آيه مورد بحث استدلال مى‌كردند، اشاره به اينكه ديگران در دوران جاهليت بت‌پرست بودند، تنها كسى كه يك لحظه در مقابل بت سجده نكرد على ع بود، چه ظلمى از اين بالاتر كه انسان بت پرستى كند، مگر لقمان به فرزندش نگفت: يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ‌:" اى فرزندم شريك براى خدا قرار مده كه شرك ظلم عظيمى است" (لقمان- 13).

بعنوان نمونه" هشام بن سالم" از" امام صادق" ع نقل مى‌كند كه فرمود:

قد كان ابراهيم نبيا و ليس بامام، حتى قال اللَّه‌ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً، قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي‌ فقال اللَّه‌ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ‌، من عبد صنما او وثنا لا يكون اماما:

" ابراهيم پيامبر بود پيش از آنكه امام باشد، تا اينكه خداوند فرمود من تو را امام قرار مى‌دهم، او عرض كرد از دودمان من نيز امامانى قرار ده، فرمود:

پيمان من به ستمكاران نمى‌رسد، آنان كه بتى را پرستش كردند امام نخواهند بود" [1] در حديث ديگرى" عبد اللَّه بن مسعود" از" پيامبر" ص نقل مى‌كند كه: خداوند به ابراهيم فرمود:

لا اعطيك عهدا للظالم من ذريتك، قال يا رب و من الظالم من ولدى الذى لا ينال عهدك؟ قال من سجد لصنم من دونى لا اجعله اماما ابدا، و لا يصلح ان يكون اماما!:

" من پيمان امامت را به ستمكاران از دودمان تو نمى‌بخشم، ابراهيم عرض كرد: ستمكارانى كه اين پيمان به آنها نمى‌رسد كيانند؟ خداوند فرمود: كسى كه براى بتى سجده كرده هرگز او را امام نخواهم كرد و شايسته نيست كه امام باشد" [2]

[1] اصول كافى جلد اول باب" طبقات الانبياء و الرسل" حديث 1.

[2] امالى شيخ مفيد و مناقب ابن مغازلى، طبق نقل تفسير الميزان ذيل آيه مورد بحث.