از اين خدايان مى‌توان رب النوع كشاورزى، رب النوع آشپزخانه، و رب النوع انبار غذا، رب النوع خانه، رب النوع شعله گاز، رب النوع آتش، رب النوع ميوه‌ها، رب النوع درو، رب النوع درخت تاك، رب النوع جنگل، رب النوع حريق و رب النوع دروازه بزرگ رم و رب النوع آتشكده ملى را نام برد [1] كوتاه سخن اينكه بشر در گذشته با انواع خرافات دست به گريبان بوده است همانطور كه الان هم خرافات بسيارى از آن عصر به يادگار مانده.

در عصر نزول قرآن نيز بتهاى متعدد مورد پرستش و ستايش قرار داشته و شايد همه يا قسمتى از آنها جانشين رب‌النوعهاى پيشين بودند.

از همه گذشته گاهى بشر را نيز عملا رب خود قرار مى‌دادند، چنان كه قرآن در نكوهش مردمى كه احبار (دانشمندان يهود) و رهبانان (مردان و زنان تارك دنيا) را ارباب خود مى‌دانستند ميگويد" اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ‌":" آنها احبار و رهبانهايشان را ارباب بجاى خدا مى‌دانستند" (توبه- 31).

به هر حال از آنجا كه اين خرافات علاوه بر اينكه انسان را به انحطاط عقلى مى‌كشانيد، مايه تفرقه و تشتت و پراكندگى است، پيامبران الهى به مبارزه شديد با آن برخاستند، تا آنجا كه مى‌بينيم بعد از بِسْمِ اللَّهِ‌ نخستين آيه‌اى كه در قرآن نازل شده، در همين رابطه است" الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌" همه ستايش‌ها مخصوص خداوندى است كه" رب" همه جهانيان است.

و به اين ترتيب قرآن خط سرخى بر تمام رب‌النوع‌ها مى‌كشد و آنها را به وادى عدم- همانجا كه جاى اصليشان است مى‌فرستد، و گل‌هاى توحيد و يگانگى و همبستگى و اتحاد را به جاى آن مى‌نشاند.

قابل توجه اينكه همه مسلمانان موظفند در نمازهاى روزانه هر شبانه روز

[1] تاريخ" آلبر ماله" جلد اول فصل چهارم تاريخ رم.