گروه چهارم- آياتى است كه شرائطى براى شفاعت شونده بيان كرده است گاهى اين شرط
را رضايت و خشنودى خدا معرفى مىكند مانند:" وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى" (انبياء: 28).
طبق اين آيه شفاعت شفيعان منحصرا شامل حال كسانى است كه به مقام"
ارتضاء" يعنى پذيرفته شدن در پيشگاه خداوند، رسيدهاند.
و گاه شرط آن را گرفتن عهد و پيمان نزد خدا معرفى مىكند مانند" لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ
الرَّحْمنِ عَهْداً". (مريم: 87) (منظور
از اين عهد و پيمان ايمان به خدا و پيامبران الهى است).
و زمانى" صلاحيت شفاعت شدن" را از بعضى از مجرمان سلب مىكند، مانند
سلب شفاعت از ظالمان در آيه زير:" ما
لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لا شَفِيعٍ يُطاعُ": (غافر: 18).
و به اين ترتيب داشتن عهد و پيمان الهى يعنى ايمان، و رسيدن به مقام خشنودى
پروردگار و پرهيز از گناهانى چون ظلم و ستم، جزء شرائط حتمى شفاعت است.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 227