را در برابر او مجسم ساخته است.

و در پايان اين آيه مى‌گويد:" سپس به سوى او بازگشت مى‌كنيد" (ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌).

مقصود از رجوع به سوى پروردگار همان بازگشت به سوى نعمتهاى خداوند مى‌باشد، يعنى در قيامت و روز رستاخيز به نعمتهاى خداوند بازگشت مى‌كنيد" شاهد اين گفته آيه 36 سوره انعام است كه مى‌فرمايد:

وَ الْمَوْتى‌ يَبْعَثُهُمُ اللَّهُ ثُمَّ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ‌:" خداوند مردگان را برمى‌انگيزد سپس به سوى او بازگشت مى‌كنند".

ممكن است منظور از رجوع به سوى پروردگار حقيقتى از اين دقيقتر و باريكتر باشد و آن اينكه همه موجودات در مسير تكامل از نقطه عدم كه نقطه" صفر" است شروع كرده و به سوى" بى‌نهايت" كه ذات پاك پروردگار است پيش مى‌روند، بنا بر اين با مردن، تكامل تعطيل نمى‌شود و بار ديگر انسان در رستاخيز به زندگى و حيات در سطحى، عاليتر باز مى‌گردد و سير تكاملى او ادامه مى‌يابد.

و به اين ترتيب ارزش وجودى انسانها و سرورى آنان را نسبت به همه موجودات زمينى مشخص ميكند، و درست از اينجا در مى‌يابيم كه اين انسان را خدا براى امر بسيار پر ارزش و عظيمى آفريده است، همه چيز را براى او آفريده او را براى چه چيز؟ آرى او عاليترين موجود در اين صحنه پهناور است و از تمامى آنها ارزشمندتر.

تنها اين آيه نيست كه مقام والاى انسان را يادآور مى‌شود، بلكه در قرآن‌