" انداد، همان شرك است كه گاهى پنهان‌تر است از حركت مورچه بر سنگ سياه در شب تاريك، از جمله اينكه انسان بگويد: به خدا سوگند، به جان تو سوگند، به جان خودم سوگند ... (يعنى خدا و جان خود و جان دوستش را در يك رديف قرار بدهد) و بگويد اين سگ اگر ديشب نبود دزدان آمده بودند! (پس نجات دهنده ما از دزدان اين سگ است) يا به دوستش بگويد: هر چه خدا بخواهد و تو بخواهى، همه اينها بويى از شرك مى‌دهد" [1] و در حديثى مى‌خوانيم كه مردى در برابر پيامبر ص همين جمله را گفت:

ما شاء اللَّه و شئت (هر چه خدا بخواهد و تو بخواهى) پيامبر فرمود: ا جعلتنى للَّه ندا:" مرا شريك خدا و همرديف او قرار دادى"؟!.

در تعبيرات عاميانه روزمره نيز بسيار مى‌گويند:" اول خدا، دوم تو"! بايد قبول كرد كه اين گونه تعبيرات نيز مناسب يك انسان موحد كامل نيست.

در روايتى در تفسير آيه 106 سوره يوسف و ما يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِكُونَ‌ از امام صادق ع مى‌خوانيم كه فرمود: (اين اشاره به شرك خفى است) مانند اينكه انسان به ديگرى بگويد: اگر تو نبودى من نابود شده بودم يا زندگانيم بر باد مى‌رفت" [2] توضيح بيشتر را در اين زمينه در جلد دهم صفحه 88 ذيل آيه 106 سوره يوسف به بعد مى‌خوانيد.

[1] فى ظلال سيد قطب جلد اول صفحه 53.

[2] سفينة البحار جلد اول صفحه 697.