ابن شهرآشوب آن را با ذكر سند از انس از رسول خدا 6 نقل كرده است.

و در تفسير برهان از شرف الدين نجفى نقل كرده كه گفته است: تاويل اين آيه را ابو نعيم در حلية الاولياء بسند خود از ابى هريره آورده و گفته است: اين آيه در حق على بن ابى طالب (ع) نازل شده و مقصود از كلمه مؤمنين آن حضرت است‌[1].

[چند روايت در باره مراد از(مَنِ اتَّبَعَكَ) در آيه شريفه:(يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ)]

مؤلف: لفظ آيه مساعد با اين تاويل نيست، مگر اينكه بگوئيم منظور از اتباع در جمله‌(وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ) پيروى به تمام معنا باشد بطورى كه آن شخص پيرو در هيچ شانى از شؤون از رسول خدا 6 تخلف نداشته باشد، و كلمه من بيانيه نباشد بلكه تبعيض را برساند، كه در اين صورت ممكن است گفته شود مقصود از آن شخص مؤمن، على (ع) است، و ليكن تازه معلوم نيست كه با سياق آيه وفق دهد.

و در الدر المنثور است كه بزار از ابن عباس روايت كرده كه گفت: بعد از آنكه عمر مسلمان شد مشركين گفتند: مسلمانان امروز از ما انتقامشان را گرفتند و خداوند اين آيه را نازل كرد:(يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ)[2].

مؤلف: اين معنا در روايت ديگرى نيز آمده، و ليكن با عقل درست درنمى‌آيد براى اينكه آن روزهايى كه عمر مسلمان شد وضع رسول خدا 6 طورى نبود كه مصحح چنين خطابى از خداى تعالى باشد. آرى، آن ايام، ايام فتنه و مشقت اسلام بوده، و تا چند سال بعد از آن هم آن شدت و عسرت ادامه داشته است، و رسول خدا 6 قدرت جنگيدن و مبارزه علنى نداشته تا محتاج ياورى باشد. علاوه، در اين روايات دارد: عمر چهلمين نفر و يا چهل و چهارمين نفر بوده كه مسلمان شده و حال آنكه از ظاهر آيه استفاده مى‌شود كه در مدينه در ضمن آيات سوره انفال نازل شده، و معلوم است كه عده مسلمين در مدينه از صدها نفر متجاوز بوده است.

و نيز در همان كتابست كه ابن اسحاق و ابن ابى حاتم از زهرى روايت كرده‌اند كه در تفسير آيه‌(يا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَسْبُكَ اللَّهُ وَ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ) گفته است: اين آيه در باره انصار نازل شده‌[3].

مؤلف: اين روايت در نامساعد بودن با سياق آيه مانند دو روايت قبلى است، مگر اينكه مقصود اين باشد كه اين آيه در روزى كه انصار به آن حضرت ايمان آوردند و يا در روزى‌

[1] تفسير برهان ج 2 ص 92

[2] ( 2 و 3) الدر المنثور ج 3 ص 200

[3] ( 2 و 3) الدر المنثور ج 3 ص 200