(ع) نشسته بودم، و آن جناب بر بساط خود به متكايى تكيه داشت، در اين بين شروع كرد به تلاوت آيات محكمه‌اى از سوره انعام كه دستخوش نسخ نشده است و وقتى به آيه‌(قُلْ تَعالَوْا أَتْلُ ما حَرَّمَ رَبُّكُمْ عَلَيْكُمْ أَلَّا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً) رسيد، فرمود: اين آيات را هفتاد هزار ملك مشايعت نمود[1].

و در الدر المنثور است كه عبد بن حميد، ابن ابى حاتم، ابو الشيخ، ابن مردويه و حاكم- وى روايت را صحيح دانسته- از عبادة بن صامت روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: كداميك از شما حاضر است بر اين سه آيه يعنى آيه‌(قُلْ تَعالَوْا أَتْلُ ما حَرَّمَ رَبُّكُمْ عَلَيْكُمْ) و دو آيه بعد از آن با من بيعت كند؟ آن گاه فرمود: پس هر كه به اين سه آيه وفا كند پاداشش با خدا است، و هر كه چيزى از آن را ناقص بگذارد و خداوند در دنيا عذابش كند عقوبتش همان بوده است، و اگر عقوبتش را به آخرت بيندازد، در آخرت اگر خواست او را مؤاخذه مى‌كند، و اگر نه او را عفو مى‌فرمايد[2].

مؤلف: اين روايت بى اشكال نيست، براى اينكه از جمله احكامى كه در اين سه آيه ذكر شده مساله حرمت شرك به خدا است كه عقوبت دنيوى از آن كفايت نمى‌كند و مرتكب آن در آخرت مشمول مغفرت هم نمى‌شود، هم چنان كه قرآن كريم صراحتا فرموده:(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ)[3] و نيز فرموده:(إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ ماتُوا وَ هُمْ كُفَّارٌ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ خالِدِينَ فِيها لا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ)[4].

علاوه بر اينكه اين روايت ظهور دارد در اينكه احكام نامبرده اختصاص دارد به اين شريعت مانند روايت ديگرى كه از پاره‌اى از صحابه و تابعين نقل شد، و سيوطى يكى از آنها را در الدر المنثور از جمعى از ابن مسعود نقل كرده كه گفت: هر كه دوست دارد وصيت رسول خدا 6 را كه به خاتم آن جناب مهر شده نگاه كند بايد آيات:( قُلْ تَعالَوْا أَتْلُ ما حَرَّمَ رَبُّكُمْ عَلَيْكُمْ‌) ...(لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ) را بخواند. و نظير آن از منذر ثورى از ربيع بن خيثم‌

[1] تفسير عياشى جزء اول ص 383 ح 123

[2] تفسير الدر المنثور جزء سوم ص 54

[3] خداوند نمى‌آمرزد كسى را كه به وى شرك بورزد. سوره نساء آيه 48

[4] كسانى كه كافر شدند و كافر مردند لعنت خدا و فرشتگان و مردم يكسره بر آنها است، جاودانه در لعنتند، عذاب‌شان سبك نشود و مهلت نيابند. سوره بقره آيه 161- 162