مؤلف: اگر آيه نازل شده در مدينه‌(وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ) با اينكه به حسب مضمون، عين آيه‌(وَ إِذا رَأَيْتَ الَّذِينَ يَخُوضُونَ) است، ناسخ ذيل آن، يعنى جمله‌(وَ ما عَلَى الَّذِينَ يَتَّقُونَ) بوده باشد، بايستى همين جمله هم ناسخ آيه قبليش، يعنى آيه و اذا رأيت ... بوده باشد و حال آنكه اين معنا با اينكه سوره انعام يك دفعه نازل شده، سازگار نيست، چون بايد بين ناسخ و منسوخ مدتى فاصله بشود. علاوه بر اين معنايى كه روايت سيوطى براى اين سه آيه يعنى آيه‌(وَ إِذا رَأَيْتَ) و آيه‌(وَ ما عَلَى الَّذِينَ) سوره انعام و آيه‌(وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ) سوره مائده كرده، آن طور آنها را متنافى با هم نمى‌كند كه بتوان گفت دومى ناسخ اولى و منسوخ سومى است.

نظير اين روايت، روايتى است كه باز الدر المنثور آن را از كتاب ناسخ نحاس از ابن عباس نقل كرده كه گفت: آيه‌(وَ ما عَلَى الَّذِينَ يَتَّقُونَ مِنْ حِسابِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ) كه در مكه نازل شده، با آيه‌(وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ) كه در مدينه نازل شده نسخ شد.[1] در تفسير برهان در ذيل آيه‌(قَوْلُهُ الْحَقُّ وَ لَهُ الْمُلْكُ ...) از ابن بابويه نقل كرده كه وى به سند خود از ثعلبة بن ميمون از بعضى از راويان شيعه از امام صادق (ع) روايت كرده كه در باره جمله‌(عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ) فرمود: مراد از عالم غيب چيزهايى است كه هنوز موجود نشده، و مراد از شهادت موجوداتى است كه به هستى درآمده است.[2] مؤلف: اين روايت روشن‌ترين مصاديق غيب و شهادت را كه در پيش ما است ذكر كرده و گر نه سابقا بيان كرديم كه براى اين دو كلمه مصاديق ديگرى نيز هست.

[1] الدر المنثور ج 3 ص 21

[2] تفسير برهان ج 1 ص 530