چطور ممكن است كه اين بزرگان و قهرمانان بلاغت و برجستگان ادب نفهميده باشند كه اين روايات، نسبت غلط به قرآن مى‌دهند و مى‌گويند: قرآن لفظ جمع را در مفرد استعمال كرده، كلمه نساء را كه جمع است، در مورد يك نفس بكار برده ؟!.

نه، به جان خودم سوگند، امر بر آن همه بزرگان پوشيده نمانده، تنها اين مفسر است كه نتوانسته است بين مفهوم و مصداق فرق بگذارد و خيال كرده كه اگر خداى عز و جل به پيامبر خود بفرمايد: پس بعد از اين، با اينكه خدا به تو علم داده، اگر كسى بگو مگو كرد به او بگو: ما فرزندانمان و شما فرزندانتان را بخوانيد ... و از سوى ديگر از طريق روايات معلوم شد كه بگو مگو كنندگان واردين از نجران بودند و عددشان بطورى كه در بعضى از روايات آمده، چهارده مرد بود و هيچ زن و فرزندى همراهشان نداشتند.

و نيز معلوم شد كه رسول خدا ص براى مباهله با آنان به غير از على و فاطمه و حسنين ع را نياورد، لازمه آن فرمان و اين امتثال آن است كه معناى جمله:

(فَمَنْ حَاجَّكَ) واردين نجران و معناى نسائنا ، يك زن و معناى انفسنا يك مرد و معناى ابنائنا دو پسر باشد و دو كلمه نساءكم و انفسكم هم اصلا معنا نداشته باشد، چون نجرانيان زن و فرزند همراه خود نياورده بودند.

و تعجب اينجا است كه چرا چنين مفسرى كه فرق ميان مفهوم و مصداق را نمى‌فهمد اين اشكال را نكرده كه در آيه كلمه ابنائنا با اينكه جمع است در مورد حسنين ع كه دو نفرند استعمال شده و اين رسواتر است از استعمال كلمه نساء كه جمع است در مفرد، يعنى فاطمه ع، براى اينكه استعمال جمع در مفرد گاهى از خوش‌نشينان عرب شنيده مى‌شود، هر چند كه عرب اصلى هرگز جز در مورد گوينده چنين كارى را نمى‌كند، تنها در مورد گوينده و آن هم به عنوان تعظيم است كه مى‌گويد: ما چنين دستور داديم و ما چنان كرديم و ما چنين خواهيم كرد ، و اما استعمال جمع در دو نفر اصلا جايز نيست و سابقه ندارد، نه از خوش‌نشينان عرب و نه از عرب اصلى.

آرى، علت اينكه اين مفسر روايات مباهله را طرح كرده و نسبت مجعوليت به آنها داده، همان است كه گفتيم: نتوانسته است بين مفهوم و مصداق فرق بگذارد و حال آنكه مطلب اينطور كه او پنداشته نيست.

[توضيحى در باره استعمال جمع و اراده يك نفر (نساء) و استعمال جمع و اراده دو نفر (انفس و ابناء) در آيه مباهله‌]

توضيح اينكه: كلام بليغ آن كلامى است كه مقتضاى مقام در آن كلام رعايت شده باشد، كلامى است كه بتواند آن چه را كه مورد اهتمام گوينده است كشف كند و بسيار مى‌شود كه مقام تخاطب و گفت و شنود، مقامى است كه تخاطب بين دو طايفه است كه‌