مؤلف: اينكه فرمود ما بقيه آن عترتيم منظورش از عترت معناى اصلى و لغوى آن است، چون اين كلمه در اصل به معناى ريشه و پايه هر چيز است، پايه‌اى كه به آن تكيه دارد، و بهمين معنا در مورد فرزندان و اقارب خيلى نزديك به انسان كه در گذشته‌اند نيز استعمال مى‌شود.

و به عبارت ديگر عترت، عبارت است از آن عمودى كه در همه خويشاوندان محفوظ است و آن اشتراك در خونى كه چون نخ تسبيح در همه افراد يك دودمان دويده و از اينجا روشن مى‌شود كه امام (ع) از جمله:(ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ) استفاده كرده كه عمود و اصل و رشته‌اى در ميان سلسله انبيا و اوليا محفوظ است، و رشته‌اى كه از آدم تا نوح تا ابراهيم و آل عمران دويده است.

و از اينجا اين نكته روشن مى‌گردد كه چرا آدم و نوح را با آل ابراهيم و آل عمران ذكر كرده، خواسته است اشاره كند به اينكه سلسله نامبرده در مساله اصطفا همه جا متصل بوده، و در هيچ نقطه‌اى قطع نشده است.