رسول خدا 6 فرمود وقتى خداى تعالى آدم را آفريد ذريه و نسل او را بيرون نموده و بصورت يك قبضه به دست قدرت خود گرفت، و آن گاه فرمود: اينها اهل بهشتند (و لا ابالى)، و مشتى ديگرى گرفت كه در آن همه بديها را آورده بود، و فرمود: اينها اهل آتشند (و لا ابالى)، (بدون اينكه باكى داشته باشم) آن گاه هر دو طايفه از ذريه را به هم آميخت. و نتيجه‌اش اين شد كه كافر از مؤمن متولد شود، و مؤمن از كافر، اين است كه قرآن در باره‌اش مى‌فرمايد:(تُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ، وَ تُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ).

مؤلف: اين معنا از عده‌اى از اصحاب تفسير از سلمان نيز روايت شده، البته روايتى كه سندش بريده، و اين روايات از روايات ذر و ميثاق است، كه ان شاء اللَّه بيانش در محلى مناسب خواهد آمد.

[رواياتى در باره رزق و اينكه روزى هر كس مقدر است‌]

و در كافى‌[1] از محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، و عده‌اى از اصحاب ما فرقه اماميه، از سهل بن زياد، از ابن محبوب، از ابى حمزه ثمالى، از امام ابى جعفر (باقر ع) روايت آورده كه گفت: رسول خدا 6 در حجة الوداع فرمود: آگاه باشيد كه روح الامين به قلبم انداخت كه هيچ انسانى نمى‌ميرد مگر وقتى كه رزقش را تا حد كمال خورده و ديگر در نزد خدا رزقى نداشته باشد.

پس از خدا بترسيد، و در راه به دست آوردن رزق منحرف نشويد، راه صواب را به دست گيريد، و دير رسيدن بهره‌اى از رزق، شما را به نافرمانى خدا واندارد، براى اينكه خداى تعالى رزق حلال را بين خلقش تقسيم كرده، و آن را بطور حرام تقسيم ننموده، و خلاصه آنچه را خدا تقسيم كرده رزق حلال است، نه حرام، پس هر كس از خدا پروا كند، و خويشتن‌دارى نمايد، رزقش از راه حلال خواهد رسيد، و هر كس پرده حرمت خدا را پاره نموده، و رزقش را از غير راه حلال بگيرد، رزق حلالش را به عنوان قصاص از او خواهند گرفت، در نتيجه همان مقدارى را كه بايد از حلال مى‌خورد از حرام خورده، و نه بيشتر، با اين تفاوت كه حساب آن را بايد پس بدهد.

و در نهج البلاغه‌[2] است كه: امام (ع) فرمود: رزق دو جور است، رزقى كه آن تو را مى‌طلبد، و رزقى كه تو آن را مى‌طلبى، آنكه تو را مى‌طلبد به فرضى كه تو به سراغ آن نروى او به سراغ تو خواهد آمد، پس غم روزى يك ساله‌ات را سربار غم امروزت مساز، براى هر روز

[1] كافى ج 5 ص 80 ح 1.

[2] نهج البلاغه فيض ج 5 ص 935.