نسبت به لذات ساير شهوات بدنى بزرگترين لذت است و اما غير اين سنخ لذات، خارج از مورد كلام آن حضرت است و شامل لذت بردن آدمى از نعمت هستى خود، و يا لذتى كه يكى از اولياى خدا از تقرب به خدا، و مشاهده آيات كبراى او، و لطائف رضوان او و اكرام او، و ساير لذائذى از اين قبيل، نمى‌شود، براهين علمى هم قائم است بر اينكه عظيم‌ترين لذائذ، لذت هر موجودى است از وجود خودش، و براهين علمى ديگرى اقامه شده است بر اينكه: التذاذ هر موجودى به وجود پروردگارش، عظيم‌تر است از التذاذى كه از هستى خود مى‌برد .

و در اين ميان روايات ديگرى هست كه دلالت دارد بر اينكه التذاذ بنده از حضور و قرب خدا، در نظرش از هر لذت ديگرى بزرگتر است.

در كتاب كافى‌[1] از امام باقر (ع) نقل كرده كه فرمود: على بن الحسين (ع) مى‌فرمود: يك آيه از قرآن، كشته شدن و سرعت مرگ در ما (اهل بيت) را برايم گوارا مى‌سازد و آن آيه:(أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُها مِنْ أَطْرافِها)[2] است، كه مراد از نقص اطراف، مرگ علما است، و از آن برمى‌آيد كه خداى تعالى هر وقت نظرى به زمين بيفكند، اهل دنيا و ماده‌پرستان را با مرگ علما عذاب، و علما را با بردن به درگاه خود به عاليترين لذات متنعم مى‌سازد، و به زودى رواياتى در موارد مناسب در طول اين كتاب از نظر خواننده خواهد گذشت.

در مجمع البيان در ذيل جمله:(الْقَناطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ) از امام باقر و امام صادق (ع) روايت آورده كه فرمودند كلمه قنطار به معناى پوستى از گاو است كه پر از طلا كرده باشند [3].

و در تفسير قمى از امام (ع) نقل كرده كه فرمود: منظور از (خيل مسومه) اسبان چريده چاق است [4].

در كتاب فقيه‌[5] و كتاب خصال‌[6] از امام صادق (ع) روايت آورده‌اند كه فرمود هر كس در نماز و ترش كه آخرين ركعت نماز شب است، هفتاد بار در حال ايستاده‌

[1] كافى ج 1 ص 30 ح 6.

[2] سوره رعد آيه 41.

[3] مجمع البيان ج 2 ص 417 ط تهران.

[4] تفسير قمى ج 1 ص 97.

[5] فقيه ج 1 ص 309 ح 4.

[6] خصال ص 581 ح 3.