يعنى بررسى ابتدايى براى تشخيص اينكه وى از كدام طبقه است، از آنها كه بايد به حساب خرد و كلانشان رسيد يا آنها كه بى حساب داخل بهشت مى‌شوند[1].

مؤلف: در الدر المنثور هم از بخارى و مسلم و ترمذى و ديگران، از عايشه نظير آن را روايت كرده‌[2].

و در تفسير قمى و در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) آمده كه در تفسير آيه‌(فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ) فرمود: اين آيه راجع به ابو سلمه عبد اللَّه بن عبد الأسود بن هلال مخزومى نازل شده، كه مردى از قبيله بنى مخزوم بود. و اما آيه‌(وَ أَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ)، درباره برادرش أسود بن عبد الأسود مخزومى نازل شده كه حمزه او را در جنگ بدر به قتل رسانيد[3].

و در مجمع البيان در تفسير آيه‌(لَتَرْكَبُنَّ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ) مى‌گويد: بعضى گفته‌اند:

معنايش شدت بعد از شدت است، يعنى حيات، و سپس مرگ، و بعد از آن بعث، و سپس جزا. و اين معنا در روايتى كه راويان وسط آن ذكر نشده آمده است‌[4].

و از جوامع الجامع نقل شده كه در تفسير اين آيه گفته: و از ابى عبيد نقل شده كه گفته معنايش اين است كه شما همان احوالى را به خود مى‌گيريد و داراى همان سنت‌هايى مى‌شويد كه امت‌هاى قبل از شما داشتند. و اين معنا از امام صادق (ع) رسيده است‌[5].

[1] معانى الاخبار، ص 262.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 329.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 412.

[4] مجمع البيان، ج 10، ص 462.

[5] جوامع الجامع، ص 513.